Wojciech Gunia

Rodzimy się w nim i w nim zamykamy oczy. W jego długich, wąskich korytarzach i pustych pokojach rozgrywa się to, czego doświadczamy między jedną a drugą nicością. W nim prowadzimy walkę i w nim zostajemy pokonani. Stawiamy pytania lub poszukujemy odpowiedzi. Kto go wzniósł? Kto nas do niego sprowadził? Jest ogromy, być może większy niż świat, a my, z góry skazani na błądzenie, nigdy nie poznamy...

Przedwczesna pobudka. Jeszcze przed świtem. Chłód nie pozwala się wybudzić. Powieki odmawiają posłuszeństwa, a trzeba wstać. Ojciec decyduje, że czas jechać. Syn nie wie dokąd. Wsiadają do samochodu i ruszają. Krople deszczu spływają po szybie. Ojciec coś ukrywa. Coś, co budzi w nim strach i niepokój. Dlaczego nagle opuszczają miasto? Wydarzyło się coś złego? A może zło dopiero nadchodzi? Wkrótce Tarnowskie...